Zelfportret Van Elisabeth Vigée Le Brun

Zelfportret geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Elisabeth Vigée Le Brun was een Franse kunstschilderes. Ze werd op 16 april 1755 in Parijs geboren, en ze overleed op 30 maart 1842 in Louveciennes. Ze is vooral bekend geworden door haar portretten van koningin Marie Antoinette en van de Europese adel.

Elisabeth Vigée was een dochter van kunstschilder Louis Vigée en Jeanne Massin. In haar eerste levensjaren werd ze met liefde verzorgd en opgevoed door een boerenfamilie die in de buurt van Chartres woonde en werkte. Toen ze in Parijs terug was gekeerd verbleef ze in het internaat van een kloosterschool. Vanaf 1767 woonde ze thuis en kreeg tekenles van haar vader die echter in hetzelfde jaar nog overleed.

Daarna studeerde ze bij Gabriël Briard en Horace Vernet. Ook Jean Baptiste Greuze had een zeer grote invloed op de kunstzinnige ontwikkeling van haar Neoclassicistische schildersstijl. Vanaf haar vijftiende levensjaar verdiende ze haar geld met het vervaardigen van portretten, al moest ze haar atelier in 1774 tijdelijk sluiten omdat ze geen licentie had. In 1776 trouwde ze met Jean Baptiste Pierre Le Brun.

Ze ontwikkelde zich in de jaren 1770 tot een portretschilderes die zeer veel gevraagd werd, waardoor ook koningin Marie Antoinette zich vaak door haar liet portretteren. Dit heeft ertoe geleid dat er een zeer goede relatie tussen koningin Marie Antoinette en Elisabeth Vigée Le Brun ontstond.

In het jaar 1780 werd Jeanne Julie Louise in een warm nest geboren. De liefde die ze van Elisabeth Vigée Le Brun en diens echtgenoot kreeg was groot waardoor nu het idee is ontstaan dat ze wellicht te veel door haar beide ouders verwend werd. In 1781 maakte Elisabeth Vigée Le Brun met haar man een reis door de noordelijke en de zuidelijke Nederlanden, waar ze de schilderstechniek van de Vlaamse en Hollandse grootmeesters met zeer veel aandacht bestudeerde. Ze vervaardigde hier ook een aantal portretten.

In 1783 werd ze lid van de koninklijke Académie voor Beeldhouw en Schilderkunst, als historieschilderes. Het bestuur van de Académie maakte echter bezwaar tegen haar kandidatuur, maar de benoeming vond op koninklijk verzoek tóch doorgang. Ondanks de meer dan koele ontvangst prezen critici haar in 1785 vanwege haar op de Salon van de Académie getoonde schilderswerken.

Door haar zeer grote succes en vele goede contacten in de society werd Elisabeth Vigée Le Brun in de jaren voor de Revolutie zelf ook een bekende figuur, en dat had voor haar zeker voordelen. Maar daar waar voordelen zijn, zijn ook nadelen, en één van die nadelen was dat men haar zonder bewijs een aantal buitenechtelijke relaties in de schoenen schoof, waardoor in 1779 een aantal gefingeerde liefdesbrieven tussen haar en de minister van financiën, Charles Alexandre de Colonne, zonder scrupules werden gepubliceerd.

Elisabeth Vigée Le Brun behoorde tot de eerste golf van vluchtelingen die na het uitbreken van de Franse Revolutie het land in zeer grote haast verlieten. Vanaf eind 1789 verbleef ze met haar dochter in Italië, waar ze met zeer veel succes haar carrière voortzette. In 1792 ging ze naar Wenen, waarna ze in 1795 naar Rusland vertrok. Haar ballingschap duurde meer dan twaalf jaar, en dat had voor haar meer voor dan nadelen, want haar ballingschap werd voor haar een ware triomftocht langs de Europese families die van adellijke afkomst waren.

In haar geboorteland werd ze echter nog steeds als een Royalist gezien, waardoor al haar eigendommen in beslag werden genomen. Haar echtgenoot schreef vergeefs een verweerschrift, waardoor hij genoodzaakt was een scheiding aan te vragen, om zijn eigen bezittingen veilig te stellen. In 1800 werden de strenge maatregelen tegen Elisabeth Vigée Le Brun opgeheven, waardoor ze na een lang verblijf in de Duitse stad Berlijn, in 1802 naar Frankrijk terug kon keren.

Ten tijde van de Vrede van Amiens tussen Frankrijk en Engeland woonde en werkte Elisabeth Vigée Le Brun in Londen, waar ze onder andere Lord Byron portretteerde. In 1805 reisde ze via Holland naar Parijs terug. Haar relatie met Napoleon Bonaparte, die inmiddels in Frankrijk als Staatshoofd de scepter zwaaide, was echter slecht, waardoor ze slechts één schildersopdracht van hem kreeg.

Vanaf 1809 woonde Elisabeth Vigée Le Brun in Louveciennes. In 1817 en 1824 exposeerde ze nog op de Salon, en tussen 1835 en 1837 publiceerde ze haar memoires. Ze overleed in 1842 en is begraven op het kerkhof van Louveciennes.

Het oeuvre van Elisabeth Vigée Le Brun bestaat uit 660 portretten en 200 landschappen. De portretten hebben vaak meer glamour dan diepgang, maar geven juist daardoor een zeer interessant tijdsbeeld.

Elisabeth Vigée Le Brun gold naast Angelika Kauffmann, Adélaïde Labille-Guiard en Marguerite Gérard tot de bekendste kunstschilderessen van haar tijd.

Elisabeth Vigée Le Brun Met Haar Dochter Julie

Elisabeth Vigée Le Brun Met
Haar Dochter Julie geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Op dit schilderij ziet u Elisabeth Vigée Le Brun met haar dochter Julie staan. De relatie die ze hadden was toen zeer goed, en dat is op het schilderij ook wel heel duidelijk te zien.

Door de jaren heen zou de relatie tussen Julie en haar moeder echter steeds slechter worden doordat Elisabeth een man afwees waar haar dochter mee wilde trouwen. Tegen de wil van haar moeder in zette Julie haar wil echter tóch door, waardoor ze elkaar jarenlang niet meer zagen of schreven.

Het huwelijk dat Julie met haar man had was echter geen goed huwelijk, waardoor Julie op een kwade dag zelfs in de prostitutie terecht kwam. Hierdoor liep ze syfilis op, waardoor ze op jonge leeftijd in de armen van haar moeder kwam te overlijden, want de liefde die Elisabeth Vigée Le Brun voor haar dochter voelde, was ondanks alles tóch blijven bestaan.

Madame Molé-Reymond

Madame Molé-Reymond
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Ik weet niet wie Madame Molé-Reymond was, en dat doet er ook niet toe.

Wat er naar mijn mening echter wél toe doet is het feit dat Elisabeth Vigée Le Brun een in mijn ogen zeer mooi en vrolijk ogend portret van Madame Molé-Reymond heeft gemaakt, want de lach die op haar mond rust is leuk, waardoor de kleuren die Elisabeth Vigée Le Brun voor het vervaardigen van dit portret heeft gebruikt, een zeer warme en overtuigende indruk op mij als kunstliefhebber maken.

Portret Van Een Jonge Vrouw

Portret Van Een Jonge Vrouw geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Elisabeth Vigée Le Brun schilderde in haar zeer succesvolle carrière niet alleen de mensen die van adellijke afkomst waren op het schildersdoek, want ze schilderde ook portretten waarop de mensen die van gegoede afkomst waren te zien zijn.

Een meer dan uitstekend voorbeeld daarvan is het portret van een jonge vrouw die u naast deze korte tekst afgebeeld ziet staan.

Elisabeth Alexeievna

Elisabeth Alexeievna geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

De persoon die u op het hiernaast afgebeelde portret ziet staan is Elisabeth Alexeievna, de vrouw die later gravin Elisabeth Alexeievna zou worden.

Zij was een bekende dame uit de negentiende-eeuwse Russische adel en society die zich, net als vele andere mensen van adel voor haar, meerdere keren door Elisabeth Vigée Le Brun op het schildersdoek heeft laten portretteren.

Marie Gabriëlle De Gramont

Marie Gabriëlle de Gramont
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Ik heb een paar dagen geleden op de Duits/Franse tv-zender ARTE een documentaire gezien die in zijn geheel over het leven en het werk van Elisabeth Vigée Le Brun ging, waardoor ik nóg meer kennis over de Franse kunstschilderes heb opgedaan.

Uiteraard kwamen in die documentaire haar schilderijen die haar beroemd hebben gemaakt aan de orde, maar helaas was het schilderij waarop Marie Gabriëlle de Gramont te zien is daar niet bij.

Dat vind ik persoonlijk erg jammer, want ik vind juist dit schilderij één van de mooiste die ze in haar zeer lange en zeer kleurrijke carrière heeft gemaakt.

Marie Antoinette Met Haar Kinderen

Marie Antoinette met haar
kinderen geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Koningin Marie Antoinette was een vrouw die van huis uit zeer eenvoudig was. Dat werd door het merendeel van de Franse bevolking echter niet geloofd, daar zij door hen als een spilzieke dame, die zo snel mogelijk van de troon moest verdwijnen, werd gezien.

Elisabeth Vigée Le Brun zag dat echter heel anders daar zij immers bijna dagelijks zag dat koningin Marie Antoinette een vrouw was die, naargelang de omstandigheden dat toelieten, zo eenvoudig mogelijk leefde.

Hierdoor zag ze ook dat de Franse koningin zeer veel van haar drie kinderen hield, en om die reden heeft ze dit zeer mooie schilderij geschilderd.

Graaf Grigory Ivanovich Tschernysov

Graaf Grigory Ivanovich Tschernysov geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun 

Graaf Grigory Ivanovich Tschernysov was één van de adellijke mensen die Elisabeth Vigée tijdens haar ballingschap in Rusland leerde kennen, waardoor hij zeer geïnteresseerd in haar schilderskunst raakte. Daarom besloot hij dan ook dat hij zich door haar wilde laten portretteren.

Het resultaat daarvan is het portret dat u naast deze tekst afgebeeld ziet staan.

Louise Van Pruisen

Louise Van Pruisen geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Tijdens haar ballingschap verbleef Elisabeth Vigée Le Brun voor meer dan een jaar in Duitsland, waar ze door haar goede contacten ook kennis maakte met de toenmalige Duitse adel waar Louise van Pruisen duidelijk een lid van was.

De dames raakten al snel bevriend, waardoor het dus slechts een kwestie van tijd was dat Louise van Pruisen zich door Elisabeth Vigée Le Brun liet portretteren.

Het resultaat daarvan is het mooie portret die u naast deze tekst afgebeeld ziet staan.

Gravin Skavronskaia

Gravin Skavronskaia geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Ik moet nu even heel eerlijk met u zijn, want ik heb de kleuren die op dit portret te zien zijn op een digitale manier versterkt, daar de originele kleuren van het portret de tand des tijds niet bepaald goed hebben doorstaan. Ik hoop dan ook dat de kleuren die door mij versterkt zijn, zo dicht mogelijk bij de originele kleuren komen.

Op het portret is gravin Skavronskaia te zien die zich in de tijd dat Elisabeth Vigée Le Brun in Sint Petersburg woonde, met liefde door haar heeft laten portretteren.

De Broer Van Elisabeth Vigée Le Brun

De Broer Van Elisabeth Vigée Le Brun
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Uiteraard schilderde Elisabeth Vigée Le Brun ook de mensen die deel uit maakten van haar familie.

Helaas is dit portret waarop haar broer te zien is, het enige portret die daarvan overgebleven is.

Louise Elisabeth Vigée Le Brun

Louise Elisabeth Vigée Le Brun geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Elisabeth Vigée Le Brun (haar volledige naam was Louise Elisabeth Vigée Le Brun) heeft vele zelfportretten geschilderd, waarvan ik deze toch wel één van de mooiste vind.

Op dit zelfportret is naar mijn mening goed te zien dat ze zich voor een dame van standing vrij eenvoudig kleedde, wat door de dames die deel uitmaakten van het hof van koningin Marie Antoinette al snel werd overgenomen. 

Lady Hamilton

Lady Hamilton geschilderd  door
Elisabeth Vigée Le Brun

Lady Hamilton was een Engelse aristocrate die zich meerdere keren door Elisabeth Vigée Le Brun heeft laten portretteren, waardoor ik het idee krijg dat ook Lady Hamilton een goede kennis van de Franse kunstschilderes was.

Lady Hamilton was een persoon die veel aandacht voor de klassieke oudheid had, waardoor ze zich dan ook vaak liet portretteren als een persoon die uit de klassieke oudheid kwam.

Ze heeft zich door Elisabeth Vigée Le Brun een keer als een bacchante laten portretteren, en dat portret heb ik uiteraard ook op deze blogsite gezet.

Marie Antoinette

Marie Antoinette geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Er zijn  niet veel mensen die weten dat de Franse koningin Marie Antoinette en Elisabeth Vigée Le Brun het behoorlijk goed met elkaar konden vinden. Goed, het moet worden toegegeven, ze waren geen vriendinnen, maar ze waren wél goede kennissen, waardoor Elisabeth Vigée Le Brun de koningin wel heel goed leerde kennen.

Elisabeth Vigée Le Brun heeft meerdere portretten waarop koningin Marie Antoinette te zien is geschilderd, maar dit portret vind ik toch wel één van de mooiste.

Keizerin Elisabeth Alexeievna

Keizerin Elisabeth Alexeievna
geschilderd door
Elisabeth Vigée le Brun

Ik ben er heel eerlijk in als ik aan u zeg dat ik dit schilderij helaas tóch wel één van de mindere schilderijen van Elisabeth Vigée Le Brun vind.

Dat heeft mij er echter niet van weerhouden om het schilderij tóch op mijn blogsite te zetten, want het laat wél heel duidelijk zien dat Elisabeth Vigée Le Brun een zeer vakkundige kunstschilderes was.

Portret Van Prinses Belozersky

Portret van prinses Belozersky geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Volgens mij kon Elisabeth Vigée Le Brun dit portret niet zachtaardiger en kleurrijker schilderen, zonder daarbij de warmte die naar mijn mening in dit schilderij verscholen ligt, aan te tasten.

De schoonheid die op dit portret te zien is maakt op mij zeer veel indruk, omdat ze volgens mij met de blik die in haar mooie ogen rust, aan ons laat zien wie ze werkelijk was.

Hieruit mag wel duidelijk zijn dat ik zeer graag naar dit portret, waarop prinses Belozersky te zien is, kijk want het heeft naar mijn mening alles in zich wat een mooi portret in zich dient te hebben.

Lady Perceval

Lady Perceval geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Toen ik een paar weken geleden voor de eerste keer naar dit portret keek, was ik direct zeer onder de indruk van de zachtaardigheid die in de ogen van Lady Perceval ligt, waardoor ik direct een zeer speciaal plekje voor dit mooie portret in mijn hart creëerde, want de zachtaardigheid spat bijna letterlijk van het schildersdoek af, waardoor het héél direct naar je toe lijkt te komen.

Daarnaast ben ik ook zeer verrukt door de beminnelijke glimlach die Lady Perceval tijdens het poseren voor dit portret op haar mooie mond legde.

Hierdoor kan ik zeggen dat het portret een waar meesterwerk van Elisabeth Vigée Le Brun is, die ik het liefst zelf in mijn bezit zou hebben gehad.

Madame Perregaux

Madame Perregaux geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Het is mij helaas niet duidelijk wie Madame Perregaux was, waardoor het mij helaas ook niet duidelijk is of ze nou wél, of juist géén deel uit maakte van de Franse adel.

Wat mij als kunstliefhebber echter wél duidelijk is, is het feit dat Elisabeth Vigée Le Brun haar op een zeer mooie manier op het schildersdoek heeft geportretteerd.

Ekaterina I. Kutuzova

Ekaterina Kutuzova geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Dat Elisabeth Vigée Le Brun tijdens haar ballingschap onder meer in Rusland terecht kwam, én dat ze in Rusland ook steeds vaker schildersopdrachten van de Russische adel kreeg, kunt u later in een iets uitgebreidere vorm op deze blogsite lezen.

Ik heb recent echter vernomen dat de Franse kunstschilderes Rusland als haar tweede Vaderland was gaan zien, waardoor het haar dan ook veel pijn moet hebben gedaan dat ze weer naar haar geboorteland terug kon keren.

Portret Van Marguerite Porporati

Portret van Marguerite Porporati
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Sinds de dag waarop ik voor de eerste keer naar een schilderij van Elisabeth Vigée Le Brun keek, ben ik een ware liefhebber van haar schilderswerken, en het mag daarom alleen al duidelijk zijn dat ik in de loop van de tijd zo veel mogelijk informatie over haar heb verzameld.

Wat mij het meest in de schilderswerken van Elisabeth Vigée Le Brun aanspreekt, is het feit dat met name de door haar geschilderde portretten soms heel direct kunnen zijn.

Die directheid is naar mijn mening heel goed te zien in het portret die ze van Marguerite Porporati gemaakt heeft.

Anna Ivanova Tolstaya

Anna Ivanova Tolstaya
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Tijdens haar ballingschap verbleef Elisabeth Vigée Le Brun in vele Europese landen, waardoor ze op een gegeven moment ook in Rusland terecht kwam.

Ook in dat immens grote land maakte ze al snel kennis met de mensen die van adel waren. Dit heeft erin geresulteerd dat ze de opdracht kreeg om Anna Ivanova Tolstaya op het schildersdoek vast te leggen. Dat had tot gevolg dat ze al snel meer schildersopdrachten van de Russische adel kreeg.

Portret Van Georges Vernet

Portret van Georges Vernet
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Het enige wat ik over Georges Vernet weet is dat hij een Franse kunstschilder is geweest.

Klaarblijkelijk was hij voor Elisabeth Vigée Le Brun echter belangrijk genoeg om hem op het schildersdoek vast te leggen.

Lady Hamilton Als Een Bacchante

Lady Hamilton als een Bacchante
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Bij de Engelse adellijke mensen was Elisabeth Vigée Le Brun een zeer graag geziene gast. Er zijn zelfs mensen die beweren dat ze bevriend was met Lady Hamilton, die zich graag meerdere keren door de Franse kunstschilderes op het schildersdoek vast liet leggen.

Een heel mooi resultaat daarvan is naar mijn mening het schilderij die u naast deze tekst op de afbeelding ziet staan.

Madame Elisabeth

Madame Elisabeth geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Elisabeth Vigée Le Brun kreeg van haar echtgenoot, Jean Baptiste Le Brun, alle vrijheid om haar beroep uit te oefenen, waardoor ze zich naar hartenlust aan de door haar beoefende kunstvorm kon geven.

Dit heeft tot resultaat gehad dat ze naast de portretten waarop adellijke mensen te zien zijn, ook een aantal zelfportretten schilderde. 

Portret Van Charles Alexandre De Colonne

Portret van Charles Alexandre de Colonne
geschilderd door Elisabeth Vigée Le Brun

Na het uitbreken van de Franse Revolutie moest Elisabeth Vigée Le Brun uit haar geboorteland wegvluchten, omdat ze door de revolutionairen als een Royalist werd gezien.

De revolutionairen probeerden haar dan ook op de meest vulgaire manieren in een verdomhoekje te zetten, door onder meer te beweren dat ze een erotisch getinte relatie met Charles Alexandre de Colonne zou hebben gehad.

De waarheid is echter dat Elisabeth Vigée Le Brun alleen maar een platonische vriendschap met hem had, waardoor de beweringen van de revolutionairen zeer pijnlijk voor haar zijn geweest.

Portret Van Madame Du Barry

Portret van Madame du Barry
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Dat Elisabeth Vigée Le Brun veel interesse voor de mensen die zich door haar op het schildersdoek vast lieten leggen had is over het algemeen wel bekend, maar als u goed naar de door haar geschilderde portretten kijkt, ziet u dat ze ook veel aandacht voor de kleding die haar modellen droegen had.

Daar was Madame du Barry zich van bewust, en dat is dan ook de reden waarom ze voor het poseren voor dit portret een zachtgeel-kleurige modieuze hoed op haar hoofd had gezet.

Portret Van De Baron Van Crussol

Portret van de Baron van Crussol
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Elisabeth Vigée Le Brun was een kunstschilderes die haar schilderijen op een snelle manier schilderde, zonder dat dit op de door haar geschilderde portretten en landschapsschilderijen te zien is.

Dat is naar mijn mening goed op dit schilderij te zien, want de penseelvoering die ze voor het vervaardigen van dit schilderij gebruikte is erg trefzeker en krachtig, waardoor de persoonlijkheid van de Baron van Crussol sterk naar voren komt.

Een Jonge Man

Een Jonge Man geschilderd
door Elisabeth Vigée Le Brun

Elisabeth Vigée Le Brun had goede contacten met de Europese adel, die ze niet alleen onderhield door de adellijke personen die ze persoonlijk kende op het schildersdoek te schilderen, want door haar zeer plezierige manier van converseren zorgde ze er ook voor dat de adellijke personen die zich door haar lieten portretteren zich tijdens het poseren niet verveelden.

Portret Van Anna Pitt Als Hebe

Portret van Anna Pitt als Hebe
geschilderd door
Elisabeth Vigée Le Brun

Steeds als ik naar een schilderij die door Elisabeth Vigée Le Brun geschilderd is kijk, sta ik versteld van de veelzijdigheid die ze in zich had, waardoor het voor mij dan ook niet vreemd is dat ze onder de Europese adel een zeer grote klantenkring had.

Op het schilderij dat op de naast deze tekst geplaatste afbeelding ziet staan, ziet u een portret van Anna Pitt die als Hebe voor Elisabeth Vigée Le Brun modelleerde.

Passerende Blik

Passerende Blik geschilderd
door Thomas Anschutz

Ze kijkt in de spiegel om met een lichte glimlach om haar mond te constateren dat ze zich zeker nog mag laten zien, waardoor ze tóch een beetje meer vertrouwen in zichzelf krijgt.

Dat is een mooi uitgaanspunt voor een schilderij die geschilderd is door Thomas Anschutz, een kunstschilder waar helaas bijna niets over bekend is. 

Plicht

Plicht (detail) geschilderd
door Edmund Leighton

Edmund Leighton was een Engelse kunstschilder die hoofdzakelijk taferelen schilderde die uit het tijdperk van de regency en de middeleeuwen afkomstig waren. Hij deed dit in een prerafaëlistische en romantische schildersstijl. Hij kwam op 21 september 1853 in Londen ter wereld, waar hij op 1 september 1922 overleed.

Zijn vader was de kunstschilder Charles Blair Leighton. Edmund Leighton werd opgeleid aan de University College School en de Royal Academy of Arts. In het jaar 1885 trouwde hij met Katherine Nash, de vrouw die hem een dochter en een zoon schonk.

Van 1878 tot 1920 liet hij elk jaar zijn schilderijen in de Royal Academy of Arts tentoonstellen. (Bronvermelding: wikipedia.nl)

Dame In Een Tuin

Dame In Een Tuin geschilderd
door Edmund Leighton

Ze waant zich alleen in de tuin waarin ze niet alleen geniet van de immense stilte, maar ook van de prachtige bloemen die in de tuin groeien en bloeien, waardoor hun mooie kleuren en hun weldadige geuren een diepe indruk op haar maken.

Wat ze echter niet in de gaten heeft is het feit dat ze heimelijk door een stille, en iet wat nieuwsgierige, aanbidder wordt bespiedt waardoor ze veel minder alleen is dan ze denkt te zijn.

De Ridderslag

De Ridderslag geschilderd
door Edmund Leighton

Je zal op een passende manier worden beloond als je een heldendaad hebt verricht, dat is nu het geval, en dat was in de middeleeuwen uiteraard niet anders.

Edmund Leighton gebruikte de passende beloning van held een aantal keren voor het vervaardigen van een schilderij, en ik moet zeggen dat ik het schilderij die u naast deze tekst op de afbeelding ziet staan, absoluut de mooiste vind.

De Tijd Van Gevaar

De Tijd Van Gevaar geschilderd
door Edmund Leighton

Als personen in gevaar verkeren is het wel duidelijk dat dat nou niet bepaald romantisch klinkt, en het mag ook wel duidelijk zijn dat de personen die in gevaar verkeren op dat moment ook geen romantische gedachten in zich hebben.

Tóch heeft Edmund Leighton gemeend dat hij ook bij het schilderen van dit schilderij de romantische schildersstijl moest gebruiken. De reden waarom hij dat meende te moeten doen is mij echter een raadsel, want ik kan nou niet bepaald zeggen dat het op de vlucht slaan erg romantisch is.

Ondanks dat kijk ik graag naar dit schilderij, want de kleuren die Edmund Leighton voor het vervaardigen van dit schilderij gebruikte zijn warm, en daardoor juist ook een beetje uitdagend (onder het motto: We'll be back), waarmee hij misschien aan wilde duiden dat de vluchtelingen voor de uitdaging niet uit de weg gingen.

Waar Een Wil Is

Waar Een Wil Is geschilderd
door Edmund Leighton

Waar een wil is, is een weg. Dat is een gezegde die we allemaal wel kennen, waardoor het wel duidelijk is dat we er voor moeten gaan, als we iets in het leven willen bereiken. Dat heeft Edmund Leighton volgens mij voor ogen gehad toen hij dit leuke schilderij schilderde.

Middeleeuwse Schoonheid

Middeleeuwse Schoonheid geschilderd
door Edmund Leighton

Ook Edmund Leighton was een ware liefhebber van de schoonheden van het vrouwelijke geslacht, want hij schilderde graag mooie vrouwen, die maar wat graag voor hem model gingen staan.

Op de afbeelding die u naast deze korte tekst ziet staan ziet u een middeleeuwse schoonheid die een iet wat afwezige blik in haar ogen heeft, en dat is iets wat mij als kunstliefhebber als een magneet aantrekt.

Off

Off geschilderd door
Edmund Leighton

En zwijgend en teleurgesteld druipt de man af, want hij heeft bij zijn romantische avances duidelijk een zeer donkerblauw getinte deuk in zijn imago opgelopen, waardoor het hem beter lijkt om voor even in een zeer diepe depressie af te zakken. 

Ook de jonge dame lijkt het liefst in de grond te willen zakken, want je kan nou niet bepaald zeggen dat ze vrolijk uit haar mooie ogen kijkt, daar ook bij haar de teleurstelling duidelijk op haar mooie gezicht te zien is.

Dat klinkt niet bepaald romantisch, maar tóch heeft Edmund Leighton gemeend het schilderij in de romantische schildersstijl te moeten schilderen, daar hij immers een ware meester in die schildersstijl was.

My Fair Lady

My Fair Lady geschilderd
door Edmund Leighton

Telkens als ik iemand over My Fair Lady hoor praten gaat het over de wereldberoemde musical, en dat vind ik jammer want Edmund Leighton schilderde immers een prachtig schilderij die toevallig de zelfde titel draagt.

Voordat ik de afbeelding waarop het mooie schilderij te zien is op deze blogsite plaatste, heb ik eerst de kleuren op een digitale manier een beetje versterkt, waardoor het schilderij, naar ik hoop, wat sterker naar voren komt.

Een Gunst

Een Gunst geschilderd door
 Edmund Leighton

Dit schilderij vind ik persoonlijk wel één van de mooiste schilderijen die Edmund Leighton als kunstschilder in zijn werkzame leven heeft geschilderd, want de romantiek spat bijna letterlijk van het schildersdoek af, waardoor ik, telkens als ik naar dit schilderij kijk, een heel warm gevoel in mijn hart krijg.

Het Laatste Nieuws

Het Laatste Nieuws geschilderd
door Edmund Leighton

Dit schilderij, die naar mijn mening zeer mooi is, ademt een zeer mooie vooral romantisch aandoende sfeer uit,waardoor het volgens mij wel heel duidelijk is dat Edmund Leighton zeer goed naar de schildersstijlen die in de negentiende eeuw in de mode waren keek.

De Piano Les

De Piano Les geschilderd
door Edmund Leighton

Dit schilderij vind ik nou een typisch voorbeeld van de twee schildersstijlen die Edmund Leighton vaak gebruikte, want ik ben van mening dat zowel de prerafaëlistische, alsook de romantische schildersstijl op dit schilderij zeer goed te zien zijn.

Zelfportret van John Singleton Copley

Zelfportret van John
Singleton Copley

John Singleton Copley was een Amerikaans Kunstschilder die zich later in zijn carrière in Groot-Brittannië vestigde. Hij zag op 3 juli 1738 in Boston zijn eerste levenslicht. Hij overleed op 9 september 1815 in Londen.

Copley wordt gezien als de eerste serieuze kunstschilder uit uit het "nieuwe" Noord-Amerika. Zijn voorgangers waren voornamelijk ambachtslieden die naast het schilderen van portretten ook timmerman of kleermaker waren. John Singleton Copley beheerste zelf het ambacht van timmerman tot in de finesses.

De kunstschilder stond in laag aanzien en werd daardoor, net als de Europese kunstschilder in de middeleeuwen, gezien als een ambachtsman. Copley leerde zichzelf schilderen door goed naar de werken van de grootmeesters te kijken.

Hij begon rond 1750 met schilderen onder de bezielende leiding van zijn stiefvader Peter Pelman, een Engelse graveur die in 1727 naar Noord-Amerika was geëmigreerd en in 1748 met de moeder van Copley trouwde.

Zijn vroegere werk laat invloeden van zowel lokale kunstenaars zoals John Smibert als van de Engelse meesters zien. Copley past de Engelse portretstijl toe op het artistieke klimaat van Boston, waar hij ook nu nog steeds voor geroemd wordt. Een van zijn beste werken uit deze periode is tot op de dag van vandaag een beroemd Noord-Amerikaans icoon, het portret van "Paul Revevre".

Copley was de eerste Noord-Amerikaanse kunstschilder die het geringe aanzien van kunstschilders probeerde te verbeteren door te trouwen in de hogere klasse, daar hij door de gemeenschap zowel sociaal als artistiek erkend wilde worden. In de VS van vóór de revolutie ging dat niet lukken, en dat besefte hij ook. Daarom besloot hij dat het voor hem beter was dat hij naar Londen zou verhuizen, om daar aan de Royal Academy te gaan studeren. Voordat hij werd toegelaten moest hij een werk insturen dat werd beoordeeld door Joshua Reynolds, die op dat moment voorzitter van de prestigieuze instelling was. In 1766 stuurde hij het werk "Boy with a Squirrel" naar Londen. Het werk werd bekritiseerd om het onderwerp dat niet van belang was, want het ging immers om een relatief onbekende Noord-Amerikaanse kunstschilder die ooit eens was aangevallen door een haai. Joshua Reynolds beoordeelde zijn schilderijen niet zeer goed omdat ze te veel op het detail waren gericht, en niet op het idee. Dat schrikte Copley af, waardoor hij nog een aantal jaren wachtte voordat hij naar Londen vertrok.

Onder aanmoediging van Joshua Reynolds en Benjamin West vertrok Copley in 1774 naar Engeland, om vrijwel direct naar Italië door te reizen. Daar verbleef hij ongeveer een jaar, waarna hij terugkeerde naar Londen. Hij vestigde zich daar en liet zijn vrouw en drie kinderen naar Londen overkomen.

In Londen groeide zijn reputatie als kunstschilder snel, mede door tentoonstellingen in 1777 en 1778. Hieraan nam hij deel met de werken "The Copley Family" en "Watson and the Shark" die zeer goed ontvangen werden. Het leverde Copley een volledig lidmaatschap aan de prestigieuze Royal Academy op. Hierdoor kon hij eindelijk zijn ideaal verwezenlijken.

Tegenwoordig wordt John Singleton Copley met name geroemd om zijn vroegere Amerikaanse portretten. (Bronvermelding: wikipedia.nl)

Portret van Henry Pelham

Portret van Henry Pelham, geschilderd
door John Singleton Copley

Henry Pelham was een Brits Whig politicus en eerste minister van Groot-Brittannië van 1743 tot zijn overlijden in 1754. In diezelfde periode was hij ook Chancellor of the Exchequer (minister van financiën). (Bronvermelding: wikipedia.nl)

Dit is helaas het enige wat ik over de goede man heb weten te achterhalen, maar dat doet er eigenlijk helemaal niet toe want wat er namelijk wél toe doet, is het feit dat John Singleton Copley hem op het schildersdoek heeft vastgelegd.

Portret van Baron Graham

Portret van Baron Graham,
geschilderd door
John Singleton Copley

Het is wel duidelijk dat de man die op het naast deze korte tekst afgebeelde schilderij te zien is, een man van adel is.

Het gaat hier om Baron Graham, waar ik verder trouwens helemaal niets van af weet.

Klaarblijkelijk was hij voor John Singleton Copley echter belangrijk genoeg om zijn beeltenis op het schildersdoek te schilderen. 

Portret van Elekenah Watson

Portret van Elekenah Watson, geschilderd
door John Singleton Copley 

Wie was Elekenah Watson, wat deed hij voor de kost? Was hij een zakenman, was hij een plantage-eigenaar of was hij een man die bij zijn geboorte al steenrijk was? Ik weet het écht niet.

Wat ik gelukkig wél weet is het feit dat John Singleton Copley hem op een mooie manier op het schildersdoek heeft geschilderd.

Portret van Eleazer Tyng

Portret van Eleazer Tyng, geschilderd
door John Singleton Copley

Ik vind het jammer dat er geportretteerde mensen zijn over wie vrijwel niets bekend is. Dat geldt helaas ook voor Eleazer Tyng die door John Singleton Copley op een naar mijn mening zeer doeltreffende manier geportretteerd is.

Portret van een Negroïde Man

Portret van een Negroïde Man, geschilderd
door John Singleton Copley

Dat ook de VS een zeer nare geschiedenis heeft in de verwerpelijke slavenhandel is helaas een vaststaand feit, en het is ook een vaststaand feit dat ook de Amerikaanse kunstschilders, waaronder helaas ook John Singleton Copley, daar in kunstzinnig opzicht maar wat graag gebruik van maakten.

Op het naast deze tekst afgebeelde schilderij ziet u een portret van een negroïde man, die een blik in zijn ogen heeft die gevuld is met angst, uitzichtloosheid en vooral onzekerheid.

Portret van John Montresor

John Montresor geschilderd
door John Singleton Copley

Ik ben er heel eerlijk in als ik aan u zeg dat ik niet weet wie John Montresor was, en wat hij in zijn leven deed om aan de broodnodige kost te kunnen komen, maar als ik naar het schilderij waarop hij afgebeeld staat kijk, doemt het vermoeden in mij op dat hij een militair met een hogere rang was.

Dat kan misschien dan wel een speculatief vermoeden zijn, maar wat zeker niet speculatief is, is het feit dat John Singleton Copley de man zeer natuurgetrouw op het schildersdoek heeft geschilderd. 

Portret van Henry Laurens

Portret van Henry Laurens, geschilderd
door John Singleton Copley

Henry Laurens was een Amerikaanse koopman en plantage-eigenaar die uit South-Carolina afkomstig was. Henry Laurens werd geboren in 1724, en hij overleed in 1792.

Tijdens de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog was hij  een afgevaardigde van het Continental Congress, en later was hij een diplomaat voor de Verenigde Staten van Amerika die onder meer in de Nederlanden werkzaam was.

Zijn vader, een eenvoudige zadelmaker, stuurde hem op twintigjarige leeftijd naar Engeland, waar hij in de leer ging bij een handelaar die voorheen in Charleston had gewoond. In 1747 keerde Henry Laurens terug naar de Amerikaanse koloniën om zich daar als internationale handelaar te vestigen. Hij nam deel aan de driehoekshandel: hij importeerde rum uit de Cariben en slaven uit Afrika, terwijl hij rijst, indigo, huiden en scheepsonderdelen exporteerde, waardoor hij door zijn bloeiende onderneming al snel een puissant rijke man werd.

In 1750 trouwde hij met Eleanor Ball. Het echtpaar kreeg twaalf kinderen, maar zeven van hen stierven reeds op jonge leeftijd. Ook Eleanor stierf al in 1770. Zoals vele Amerikaanse kooplui gebruikte Henry Laurens zijn kapitaal in 1772 om grond aan te kopen om daar plantages op te zetten. Vier jaar later had hij al zijn handelsactiviteiten volledig stopgezet, daar zijn plantages zijn nieuwe zeer lucratieve bron van inkomsten waren geworden.

Als respectabele handelaar en zakenman werd Henry Laurens in 1757 lid van de Amerikaanse koloniale Vergadering, waarna hij jaarlijks werd herkozen. Tijdens de Amerikaanse revolutie gaf hij aanvankelijk de voorkeur aan de verzoening met Engeland, maar toen de Engelse eisen niet werden afgezwakt schaarde hij zich achter de revolutionairen. In januari 1777 werd hij gekozen tot afgevaardigde van South-Carolina in het tweede Continental Congress, dat als regering van de opstandige Amerikaanse koloniën optrad. Bovendien fungeerde hij van 1 november 1777 tot en met 9 december 1778 als president van het Congress. In het najaar van 1779 benoemde het Continental Congress hem tot gevolmachtigde ambassadeur in de Nederlanden. Allereerst kreeg hij de opdracht mee een lening te bemachtigen, waarmee het Congress hoopte de slepende strijd tegen de Engelsen te financieren. Ten tweede was het zijn taak diplomatieke erkenning van de VS te verkrijgen en een handelsverdrag af te sluiten.

Henry Laurens zou zijn bestemming echter nooit bereiken, want reeds voor de kust van Newfoundland werd zijn schip door de Engelse marine overmeesterd. Wanhopig gooide hij zijn diplomatieke papieren overboord, maar tevergeefs: de documenten werden door de Engelse Marine tijdig uit de oceaan gevist. Hierdoor ontdekten de Engelsen dat Henry Laurens een geheim verdrag meedroeg. Dat was een in 1778 gesloten verdrag tussen de Amsterdamse koopman Jean de Neufville en de Amerikaanse diplomaat William Lee. Hoewel de tekst van het verdrag zeker niet rechtsgeldig was-beide heren hadden op eigen initiatief gehandeld, zonder toestemming van hun beider regeringen-grepen de Engelsen de tekst aan om Nederland de oorlog te verklaren. 

Dit was het begin van de Vierde Engels-Nederlandse Oorlog, die van 1780 tot en met 1784 duurde. Hollandse kooplui handelden namelijk al jaren via het eiland Sint Eustatius met de Amerikaanse revolutionairen. Wapens en munitie werden vanuit de Nederlanden naar het eiland verscheept, waar Amerikaanse handelaren ze opkochten. De Engelsen hadden al tevergeefs tegen deze smokkelhandel geprotesteerd, waardoor het geheime verdrag in Laurens' bezittingen als "casus belli" kon worden gebruikt. Hierdoor werd Henry Laurens van hoogverraad beschuldigd en werd opgesloten in de Tower van Londen. Uiteindelijk kwam hij op 31 december 1781 vrij, in ruil voor de vrijlating van de Engelse generaal Lord Conwallis, die zich tijdens de slag bij Yorktown in 1781 aan de Amerikanen had overgegeven.

Henry Laurens was vervolgens als diplomaat aanwezig bij de vredesonderhandelingen om de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog te beëindigen, waardoor in 1783 de besprekingen in Parijs van start gingen. Deze besprekingen worden ook wel de Vrede van Parijs genoemd.

In 1784 keerde Henry Laurens terug naar de VS, waar hij zich echter uit de politiek terugtrok. Hij stierf op 8 december 1792 op zijn landgoed in South-Carolina. (Bronvermelding: wikipedia.nl)

Uit de hierboven staande tekst blijkt wel dat Henry Laurens een zeer belangrijke Amerikaanse diplomaat was, die er zeker toe heeft bijgedragen dat de VS onafhankelijk van Engeland werd. Het moet volgens mij dan ook een zeer grote eer voor John Singleton Copley zijn geweest om het schilderij dat u naast deze zeer uitvoerige tekst ziet staan te mogen schilderen.