Edgar Degas was een Frans impressionistisch kunstschilder en beeldhouwer. Hij werd op 19 juli 1834 in Parijs geboren waar hij op 26 september 1917 overleed.
Edgar Degas werd geboren als zoon van een zeer welgesteld burger en bankier. Deze had de familienaam gesplitst, zodat de zoon eigenlijk De Gas heette. Degas is beroemd geworden als kunstschilder en tekenaar die sterk onder de invloed van het impressionisme was.
Ondanks het feit dat Edgar Degas sterk onder de invloed van het impressionisme verkeerde, was hij geen pure impressionist, omdat hij te trouw bleef aan de classicistische tekenlijn van Jean Auguste Dominique Ingres en Jacques Louis David. Daarnaast bleef hij ook té afzijdig van de impressionistische kleurenscheiding.
Desondanks deed hij maar wat graag zijn zegje bij de "Refusés" en de contra-academisten van de Parijse cafés Guerbois of La Nouvelle Athènes. Edgar Degas kreeg zijn eerste classicistische opleiding van F. Barrias en L. Lamothe, die zelf een leerling van Ingres was. Dit gebeurde van 1853 tot 1855, nadat hij eerst, sedert 1852, begonnen was aan een eigen atelier in het huis van zijn welgestelde vader.
Tussen 1854 en 1859 reisde Degas meerdere keren naar Italië, waar hij studies maakte van oude grootmeesters in de schilderkunst. In 1861 begon hij met het creëren van zijn eigen thematiek: de overbekende paardenrennen. In 1862 ontmoette hij Edouard Manet en zij werden vrienden in voor, maar zeker ook in tegenspoed. Zijn laatste historieschilderij exposeerde hij op het officiële Salon in 1865.
Omstreeks deze tijd kwam hij in het café Guerbois en leerde hij onder anderen Claude Monet en Pierre Auguste Renoir kennen, waardoor het "oproer-complot" onder de naam van het impressionisme geboren werd. Samen met Manet reisde Degas in 1868 naar Londen, waar zijn fascinatie voor de muziek en het theaterleven sterk naar voren kwam. In Londen tekende en schilderde hij ook zijn eerste balletscènes. In 1868 nam hij voor de laatste keer deel aan de Salon en ging daarna naar België. Edgar Degas werd van 1870 tot 1871 geconfronteerd met oorlogsgeweld en tijdens de Parijse commune verbleef hij bij vrienden in Normandië.
In 1874 vond de eerste beruchte expositie van de impressionisten plaats. Edgar Degas was één van de organisatoren van dit evenement. De expositie werd georganiseerd in de Boulevard Capucines en liep van 15 april tot 15 mei, telkens van 10:00 uur tot 18:00 uur, en van 21:00 uur tot 22:30 uur. Degas exposeerde toen onder meer "De Balletklas". De tweede expositie werd in 1876 gehouden.
Intussen had Edgar Degas ook al zijn reputatie gevestigd als uitzonderlijk sfeerschepper van vrouwelijke naakten en intieme typeringen, veelal gecreëerd in prachtige pasteltekeningen. In 1909 werd het werk van Degas tentoongesteld op de wereldtentoonstelling in Parijs.
Sinds de Parijse commune had zich echter een oogaandoening gemanifesteerd, waardoor het gezichtsvermogen van Edgar Degas steeds verder achteruit ging. Hierdoor leefde hij zeer teruggetrokken en begon hij met het creëren van sculpturen. Tussen 1909 en 1911 staakte hij, vrijwel blind geworden, al zijn artistieke activiteiten, waarna hij een paar jaren later in Paris op 83-jarige leeftijd overleed. (Bronvermelding: wikipedia.nl)
Edgar Degas was een kunstschilder die iedereen die voor zijn schilderijen wilde poseren schilderde, waardoor het wel duidelijk mag zijn dat hij zich zeker niet alleen met het leven en het beroep van de balletdanseressen bezig hield.
Op dit schilderij ziet u een Romeinse bedelaarsvrouw die met een mistroostige blik in haar ogen in het niets lijkt te kijken. Ondanks het bepaald niet vrolijke thema heeft Edgar Degas er bij het schilderen van dit schilderij op toegezien dat hij de kleuren een lichte tint gaf, waardoor hij duidelijk wilde maken dat er voor iedereen een sprankje hoop aan de horizon gloort.
Voor een première van een theaterproductie moet er altijd flink worden gerepeteerd, dat is heden ten dage het geval, en dat was in de negentiende eeuw uiteraard ook het geval.
Op dit schilderij van Edgar Degas ziet u dat een aantal balletdanseressen zich op een repetitie voorbereiden.
Edgar Degas was een kunstschilder die veel tijd bestede aan het bestuderen en observeren van balletdanseressen. Dat deed hij niet alleen om de gratie van de balletdanseressen te kunnen zien, hij deed dat ook om ze goed te leren kennen, waardoor zijn schilderijen waarop de balletdanseressen te zien zijn zeer reëel te noemen zijn.
Ik ben er heel eerlijk in als ik aan u zeg dat ik zeer graag naar dit in mijn ogen zeer prachtige schilderij kijk, want Edgar Degas heeft de kleuren op een zachte, doch ook krachtige manier, aan het schildersdoek toevertrouwd, hij heeft de gelaatstrekken van Emma Dobigny een vorm van triestheid en berusting meegegeven, én hij heeft de achtergrondkleuren op een mooie én zachte manier op het schildersdoek gezet.
Dit alles zegt mij dat Edgar Degas niet alleen een zeer vakkundige kunstschilder was, het zegt mij ook dat hij een mens was die over een zeer grote mensenkennis beschikte, die hij gebruikte om zijn schilderijen, figuurlijk gezien, tot leven te laten komen.
Edgar Degas was een kunstschilder die zich niet in een hokje liet plaatsen, dat is iets wat wel heel erg duidelijk is.
Op het schilderij staan Edmond en Therese Morbilli afgebeeld, en ik moet u heel eerlijk bekennen dat ik er totaal geen benul van heb wie deze twee mensen waren, en wat ze in hun leven deden.
Tja, wat moet ik van dit schilderij zeggen? Ik kan zeggen dat het schilderij wel een kleine impressionistische uitstraling heeft, maar ik kan ook zeggen dat het schilderij een sterke classicistische uitstraling heeft, én ik kan ook zeggen dat de kleurenscheiding op dit schilderij niet écht sterk aanwezig is.
Wat belangrijk is, is het feit dat het belangrijk is in welke schilderstijl u het schilderij zou zetten, want ik ben maar een kunstliefhebber én criticus die zijn eigen mening op deze blogsite ten toon spreidt.
Ook op dit schilderij is duidelijk te zien dat Edgar Degas zich niet altijd met het impressionisme bezig hield, want het classicisme viert op dit schilderij naar mijn mening tóch wel hoogtij.
Daarnaast ben ik ook van mening dat ook op dit schilderij de scheiding van de kleuren niet écht belangrijk is, terwijl dat bij het impressionisme juist wél het geval is.
Op dit schilderij is naar mijn mening duidelijk te zien dat het impressionisme op dit schilderij ver te zoeken is, daar het classicisme op dit schilderij duidelijk de overhand heeft.
Dat is iets wat wel bij Edgar Degas past, want hij was een kunstschilder die zich niet in een hokje liet plaatsen omdat hij dat veel te bekrompen vond.
Met andere woorden: hij liep wel mee in de stroming van het impressionisme, maar bleef de stroming van het classicisme tóch trouw.
Ik wist toen ik voor de eerste keer naar dit schilderij keek niet écht goed wat ik van dit schilderij moest denken, want ik kwam er maar niet uit over de vraag of het schilderij in de impressionistische of in de classicistische stijl was geschilderd, en daarom heb ik, toen ik voor de tweede keer naar dit schilderij keek, eens wat beter naar de kleurenscheiding gekeken.
Net als op het volgende schilderij, is de kleurenscheiding die op dit schilderij is toegepast veel minder sterk dan op de schilderijen die onder het impressionisme vallen, waardoor ik tot de conclusie ben gekomen dat Edgar Degas dit schilderij zowel in de impressionistische als in de classicistische stijl heeft geschilderd, waardoor het wel duidelijk wordt dat Degas zich niet op één schilderstijl concentreerde.
Toen ik dit schilderij voor de eerste keer zag kon ik een lach niet onderdrukken, want ik vindt dit schilderij gewoonweg heel grappig, en dat komt door de tegenstellingen die u op dit schilderij ziet.
De vrouw die u op de rechterkant van het schilderij ziet staan werkt zich bijna letterlijk uit de naad, terwijl de vrouw die u op de linkerkant van het schilderij ziet staan meer de aandacht op het ongegeneerd gapen dan op haar werk heeft gelegd.
Dit schilderij heeft naar mijn mening dan wel een impressionistische uitstraling, maar tóch is het schilderij niet helemáál in die schildersstijl geschilderd, daar de scheiding van de kleuren op dit schilderij veel minder sterk aanwezig is.
Naast de kroegen die hij vaak bezocht om inspiratie voor zijn schilderijen te krijgen, bezocht Edgar Degas voor dezelfde reden ook vaak balletvoorstellingen. Hij vond namelijk dat met name de balletdanseressen een gratie in zich hadden, die hij maar wat graag op een impressionistische manier op het schildersdoek vast wilde leggen, en dat heeft geresulteerd in een groot aantal schilderijen waarop balletdanseressen te zien zijn, en het schilderij die u naast deze tekst ziet staan is daar een zeer goede getuige van.
Edgar Degas schilderde de balletdanseressen in alle dansposities die ze maar aan konden nemen, waardoor de gratie die ze in zich hadden zeer goed naar voren kwam.
Een aantal weken geleden keek ik naar het BBC-programma Fake or Fortune, waarin een echt schilderij van Edgar Degas werd ontdekt. De waarde van dat schilderij wordt nu op 500,000 euro geschat.
Edgar Degas was een kunstschilder die vaak kroegen bezocht om aan inspiratie voor zijn schilderijen te komen. Daar was hij zeker de enige niet in, want ook kunstschilders als Henri de Toulouse Lautrec, die vaak de Moulin Rouge bezocht, en vooral Vincent van Gogh stonden bekend als notoire kroegbezoekers.
Op de afbeelding die u naast deze tekst ziet staan zijn twee mensen afgebeeld die van een glas absint genieten. Ze schijnen niet veel aandacht voor elkaar te hebben, en dat is misschien ook wel de reden waarom de vrouw een beetje mistroostig voor zich uitkijkt.
Francesco Hayez was een vooraanstaand Italiaans kunstschilder uit de tijd van de romantiek. Hij werd op 10 februari 1791 in Venetië geboren. Hij overleed op 21 december 1882 in Milaan.
Francesco Hayez werd geboren in een Venetiaanse familie waarvan we nu kunnen zeggen dat die het zeker niet breed had. Dat was de reden waarom hij werd opgevoed door een oom en tante die meer welgesteld waren én een grote interesse voor de schilderskunst hadden.
Hij werd op jonge leeftijd leerlingsschilder bij Francisco Magiotto en studeerde daarna aan de Nieuwe Academie voor de fijne Kunsten in Venetië. In het jaar 1809 won hij een wedstrijd van de Gallerie Dell' Accademia en studeerde vervolgens een jaar aan de Accademia di San Luca te Rome. Daarna ging hij naar Napels, waar hij werkte met Joachim Murat. Later verhuisde hij naar Milaan, waar hij geprotegeerd werd door de schrijfster Clara Maffei waardoor hij tot grote roem kwam. In 1850 werd hij de directeur van van de kunstgalerie Pinacoteca di Brera.
De schilderwerken van Francesco Hayez zijn zeer typerend voor de stroming van de romantiek uit de negentiende eeuw. Zijn vroege werk vertoont de sterke invloeden van Jean Auguste Dominique Ingres en de Nazareners (kunstenaars), zijn latere werk is vooral kenmerkend voor de herleving van de klassieke schilderkunst. Hij schilderde vaak grootse Bijbelse taferelen, politieke allegorieën of fijne portretten.
Typerend was ook het feit dat hij een zekere sensualiteit in zijn schilderwerken legde. Een aantal van die schilderwerken riepen om die reden dan ook behoorlijk wat commotie op bij hun expositie.
Het werk van Francesco Hayez is tegenwoordig helaas zeer moeilijk traceerbaar omdat hij zijn schilderijen uiterst zelden signeerde en dateerde. Hij herschilderde zijn werken ook vaak met veranderingen die uiterst minimaal waren. (Bronvermelding: wikipedia.nl)
Wie nu denkt dat het vluchtelingenprobleem alleen maar van onze tijd is heeft het goed mis, want het vluchtelingenprobleem is van alle tijden (sla daarvoor de Bijbel en de geschiedenisboeken er maar eens op na).
Een zeer goede getuige hiervan is het schilderij die u naast deze tekst ziet staan, want Francesco Hayez schilderde "De Vluchtelingen Van Parga" in de negentiende eeuw.
Alessandro Manzoni was volgens mij een Italiaans dichter en romanschrijver uit de tijd van de romantiek. Daarnaast had hij volgens mij ook een sterke interesse in de Italiaanse politiek en de klassieke muziek, waardoor hij bevriend raakte met Giuseppe Verdi.
Dat was voor Francesco Hayez een goede reden om hem op het schildersdoek te schilderen, want Alessandro Manzoni was een man die in de negentiende eeuw een zeer groot aanzien genoot, waardoor hij ook voor Francesco Hayez zeer belangrijk was.
Als u aan mij vraagt wie Carolina Zucci was moet ik u het antwoord op die vraag helaas schuldig blijven, want hoewel ik op het internet naar haar heb gezocht, heb ik niet kunnen achterhalen wie ze was, en wat ze in haar leven deed.
Wat ik wél van het internet heb kunnen halen is het feit dat ze in de negentiende eeuw een zeer belangrijke Italiaanse dame was, die men tegenwoordig als een society dame zou typeren.
Daarnaast moet Carolina Zucci ook een zeer zachtaardige dame zijn geweest, want Francesco Hayez wist de zachtaardigheid die mensen in zich droegen als geen ander op het schildersdoek weer te geven.
De Meesten onder ons kennen het beroemde tragische liefdesverhaal van Romeo en Julia wel, en daardoor weten de meesten onder ons ook wel hoe dat liefdesverhaal eindigt.
Het beroemde liefdesverhaal vormde daarom dan ook voor vele kunstschilders een welkome voedingsbron voor hun schilderijen, waardoor ook Francesco Hayez zich er aan waagde.
Het resultaat is dit in mijn ogen zeer mooie schilderij dat voorzien is van een zeer sterke en warme genegenheid, waardoor je als het ware zelf voelt hoe zacht Romeo en Julia elkaar innig en liefdevol kussen.
Ik ben behoorlijk gecharmeerd van dit deel van een schilderij die verder naar mijn bescheiden mening niet écht tot mijn favorieten behoort.
Dat ik juist door dit deel van het schilderij gecharmeerd ben komt door het feit dat het een zeer grote tederheid en genegenheid uitstraalt. Dat is trouwens iets wat u op meer schilderijen die door Francesco Hayez geschilderd zijn kunt zien.
Wat mij vooral aan dit werk opvalt is het feit dat Francesco Hayez de jurk van de vrouw van een prachtige lichtblauwe kleur heeft voorzien.
Gustav Klimt werd op 14 juli 1862 in Baumgarten, een voorstad van Wenen, geboren. Op 6 februari 1918 overleed hij in Wenen.
Gustav Klimt was een symbolische kunstschilder en één van meest prominente leden van de Wiener Secession, de Weense jugendstil-beweging.
Gustav Klimt werd geboren in een zeer arm gezin. Zijn vader graveerde goud en dat heeft Gustav Klimt waarschijnlijk beïnvloed bij zijn gebruik van goud in zijn schilderijen. Hij kreeg zijn kunstzinnige opleiding op de Weense Kunstgewerbeschule für Kunst und Industrie in de jaren 1879-1883. Vrijwel tot aan de eeuwwisseling werkte Gustav Klimt in een klimaat dat geschapen was door Hans Markert, een dominante figuur uit de Weense kunstwereld.
In de begintijd werd het werk van Gustav Klimt door de gevestigde orde zeker niet gewaardeerd, daar de gevestigde orde vond dat zijn schilderijen te pornografisch waren. Om zich af te kunnen zetten tegen de traditionele opvattingen richtte Gustav Klimt de Wiener Secession op, de Oostenrijkse variant van de jugendstil, die op zijn beurt weer nauw aan de Art Nouveau verbonden is.
Het werk van Gustav Klimt bestaat vooral uit schilderijen, maar hij heeft ook muurschilderingen, tekeningen en collages gemaakt. Diverse daarvan zijn tentoongesteld in het Secessionsgebouw. Gustav Klimt is veel geroemd voor het gebruik van goud op zijn schilderijen.
Gustav Klimt overleed op 55-jarige leeftijd in Wenen. Hij is daar begraven op het Hietzinger Friedhof. Op zijn grafsteen staat zijn typerende handtekening gebeiteld.
De Kus is zonder enige twijfel het bekendste schilderij die Gustav Klimt ooit heeft geschilderd. Op het schilderij ziet u dat een vrouw een kus van een man krijgt, maar als u goed naar het schilderij kijkt ziet u dat de vrouw daar niet bepaald van gediend is, want haar linkerhand heeft een houding die alles behalve natuurlijk is, en ze wendt haar hoofd van de man af, waardoor het eigenlijk wel duidelijk is dat het om een aanranding gaat.
Het is bekend dat Gustav Klimt tijdens zijn werkzame leven vele portretten heeft geschilderd, en op een behoorlijk aantal van die portretten is Mrs. Stonborogh Wittenstein te zien.
Wie Mrs. Stonborogh Wittenstein was, en wat ze in haar leven deed, weet ik niet, maar ik weet wél dat ze graag voor Gustav Klimt modelleerde, waardoor ik het vermoeden heb dat Mrs. Stonborogh Wittenstein en Gustav Klimt een relatie hadden die verder dan het modelleren en schilderen ging.
Dit schilderij is Gustav Klimt ten voeten uit, want je kan aan dit schilderij volgens mij heel duidelijk zien dat hij zich tijdens het schilderen van dit schilderij flink heeft laten gaan.
Je kan alleen aan de schildersstijl al zien dat dit schilderij duidelijk van de hand van Gustav Klimt is, daar het symbolisme bijna letterlijk van dit schilderij afdruipt.
Het is juist het symbolisme wat mij steeds weer naar dit schilderij toetrekt, want het symbolisme is anders dan anders, het is zelfs zó anders dat het bijna weer gewoon wordt.
Camille Pissarro was een Franse impressionistische kunstschilder die op 10 juli 1830 op Saint Thomas (Maagdeneilanden) geboren werd. Hij overleed in Parijs op 12 november 1903.
Camille Pissarro werd geboren op Saint Thomas, een eiland van de Maagdeneilanden, die tot 1917 een Deense kolonie waren. Camille Pissarro behield zijn hele leven de Deense nationaliteit. Zijn vader was een zeer welvarend koopman die een middelgroot familiebedrijf leidde. De familie, die van oorsprong Frans en joods was, vestigde enige jaren voor de geboorte van Camille op Saint Thomas.
Camille Pissarro bezocht een kostschool bij Parijs, de stad waarin hij later in zijn carrière zou gaan wonen en werken. Bij zijn terugkeer naar Saint Thomas bleek hij totaal geen interesse te hebben in het familiebedrijf en bracht zijn tijd door met het schilderen van de pittoreske haven van Saint Thomas. In 1852 vertrok hij naar Venezuela, waar hij twee jaar als kunstschilder werkte. In 1855 vestigde hij zich in Parijs. Camille Pissarro was altijd op zoek naar nieuwe vormen en werd hierdoor één van de meest vernieuwende kunstschilders onder de impressionisten, want hij was één van de eersten die de kleuren ging opdelen.
Camille Pissarro en Claude Monet ondergingen tijdens een verblijf in Engeland, sterk de invloed van Turner en Constable, waardoor zowel Pissarro als Monet tot een volledig impressionistische lichtschildering kwamen. Camille Pissarro was de enige van de impressionisten die aan alle acht tentoonstellingen van de impressionisten deelnam.
In de jaren 80 van de negentiende eeuw sloot hij zich aan bij een jongere generatie kunstenaars, onder wie Georges Seurat, Paul Signac en zijn eigen zoon Lucien. In de jaren 90 van de negentiende eeuw verliet hij dit Neo-impressionisme, daar hij toen de voorkeur gaf aan een soepeler stijl, die hem beter in staat stelde zijn idee van de natuur te vatten. Daardoor ging hij een aantal stadsgezichten schilderen, waarvan de Boulevard Montmartre de meest bekende is.
In zijn stadsgezichten van Parijs, Rouen en Dieppe toont hij de wisselende effecten van het licht en het weer, en de zeer sterke en diepgaande dynamiek van de moderne stad.
Camille Pissarro bleef tot aan zijn dood in 1903 in Parijs actief als kunstschilder. Hij werd 73 jaar oud, en liet een zeer omvangrijk oeuvre na.
Naast het schilderen schreef hij ook meer dan 800 brieven die in 1975 zijn geveild. Daarnaast is het ook zo dat zijn zoon Lucien zeer sterk door zijn beroemde vader beïnvloed werd in de schildersstijl en keuze van onderwerp. (Bronvermelding: wikipedia.nl)
Ik vindt persoonlijk dat het schilderij die u naast de tekst afgebeeld ziet staan niet tot de beste van Camille Pissarro behoort, maar dat heeft mij er niet van weerhouden om het schilderij tóch op mijn blogsite te plaatsen, want hoe je het ook keert of wendt, het impressionistische schilderij is wél heel kleurrijk, en dat zie ik tóch wel heel graag.
Dit schilderij is één van mijn meest favoriete schilderijen die Camille Pissarro in zijn carrière heeft geschilderd, want het schilderij is een zeer mooi en goed uitgebalanceerd kleurenfestival waarin de effecten van het licht en het weer zeer goed worden weergegeven.
Op het schilderij ziet de de Boulevard Montmartre, een boulevard die hij in zijn leven meerdere keren heeft geschilderd.
Camille Pissarro was naast een stadsmens ook een natuurmens, maar dat laatste heeft hij naar mijn mening helaas veel te weinig laten zien, want hij kon écht prachtige landschappen en dergelijke schilderen.
Een goede getuige hiervan is het schilderij dat u naast deze tekst ziet staan.
Camille Pissarro was een kunstschilder die met enige regelmaat het Franse plattelandsleven op een schilderij vastlegde, daar hij vooral in het begin van zijn zeer succesvolle kunstschilderscarrière wel iets met het Franse plattelandsleven had.
Op het naast deze tekst afgebeelde schilderij ziet u een boerenvrouw die met een mand in haar handen het boerenerf op loopt.
Het mag duidelijk zijn dat Camille Pissarro een impressionistische kunstschilder was, want het impressionisme druipt bijna van dit in mijn ogen zeer mooie schilderij af. Daarnaast vindt ik het ook zeer prettig dat Camille Pissarro tijdens het vervaardigen van dit schilderij de kleuren lekker vet heeft aangebracht.
Camille Pissarro was een kunstschilder die altijd eerst een studie voor een later door hem te schilderen schilderij maakte, waardoor hij dus altijd een lijdraad voor zijn schilderijen in zijn bezit had.
De Studie Voor De Appelplukker is één van de meest bekende studies die hij maakte. De kleuren die u op deze studie ziet komen bij mij zeer krachtig, doch ook zacht over, waardoor deze studie wat mij betreft ook het eindresultaat had mogen zijn.
Johannes Verspronck was een Nederlandse kunstschilder die in zijn werkzame leven voornamelijk portretten schilderde. Hij werd tussen 1600 en 1603 in Haarlem geboren. Op 16 juni 1662 werd hij daar ook begraven.
De schilderijen van Johannes Verspronck zijn onder andere in het Rijks Museum Amsterdam, het Frans Hals Museum te Haarlem en in het Rijks Museum Twenthe in Enschede te zien.
Hij was de oudste zoon van Cornelis Engelszoon Verspronck uit Gouda en Martige Jansdochter Rodenrijsen. Hij werkte zeer waarschijnlijk als leerling bij zijn vader en heeft ook lange tijd bij zijn ouders gewoond. In 1632 trad hij toe tot het schildersgilde Sint Lucas en werkte zijn hele leven als portretschilder van zijn katholieke stadsgenoten.
Johannes Verspronck was twintig jaar jonger dan zijn beroemde stadsgenoot Frans Hals en heeft mogelijk ook in diens atelier gewerkt. In elk geval was Verspronck zeer sterk beïnvloed door de kenmerkende schildersstijl die Frans Hals hanteerde. Johannes Verspronck woonde in de Sint Jansstraat en had een zeer rijke clientèle.
Van Johannes Verspronck zijn ongeveer honderd schilderijen bekend. Zijn belangrijkste werken zijn naast het portret van het Meisje In Het Blauw, de twee groepsportretten van de regentessen van het Sint Elizabeth Gasthuis. Samen met een groepsportret van de regenten van het Sint Elizabeth Gasthuis van Frans Hals hangen deze schilderijen in het Frans Hals Museum.
Het portret van het Meisje In Het Blauw verscheen op 15 september 1945 op het bankbiljet van vijfentwintig gulden. Zijn portret van de Amsterdamse koopman Jean le Gouche was in de verzameling van Hermann Göring, Adolf Hitler en het Frans Hals Museum te zien. Het portret is geveild en was afkomstig uit de bekende kunstcollectie van Jacques Goudstikker. De huidige verblijfplaats van het portret is onbekend. (Bronvermelding: wikipedia.nl)
Ik heb het portret van het Meisje In Het Blauw een paar jaar geleden zelf in het Rijks Museum Twenthe in Enschede mogen aanschouwen, waardoor ik van héél dichtbij kon zien hoe verfijnd Johannes Verspronck als kunstschilder werkte.
Hierdoor kon ik dus ook zien hoe hij toen destijds zijn penselen over het schildersdoek liet gaan, en dat was niet alleen een zeer inspirerende, maar ook een zeer enerverende en leerzame ervaring voor mij.
Carolus Duran was een Franse kunstschilder. Hij werd geboren op 4 juli 1837 in Rijsel, en hij overleed op 17 februari 1917 in Parijs.
Carolus Duran studeerde aan de Académie des Beaux Arts in Parijs. Hierna studeerde hij verder in Spanje en Italië.
In 1889 werd hij onderscheiden met een benoeming door de toenmalige Franse regering in het Legioen van Eer.
In 1890 was hij één van de oprichters van de Société des Beaux-Arts.
In 1905 kreeg hij de leiding over de Franse academie in Rome. (Bronvermelding: wikipedia.nl)
Op dit olieverfschilderij is de kleurrijke Franse kunstschilder zelf te zien. Door de uitdrukking die hij tijdens het poseren voor dit schilderij op zijn gezicht droeg, krijg ik sterk de indruk dat Carolus Duran zeer sterk in zijn leven stond.
Persoonlijk vindt ik de tint van de kleuren die Carolus Duran voor het vervaardigen van dit olieverfschilderij gebruikte een beetje aan de donkere kant, maar dat is uiteraard een zeer persoonlijke smaak.
Op het olieverfschilderij ziet u Madame Feydeau die samen met haar twee kinderen voor Carolus Duran poseerde, waardoor hij dit olieverfschilderij kon schilderen.
